پزشکی
در روزگاران کهن این دانش بر مردم ناشناخته بود و بیماریها را برآمده از
عوامل فراطبیعی می‌دانستند و برای درمان آنها به سحر و جادو دست می‌یازیدند.
یونانیان در پیشرفت این دانش نقش بسزایی داشتند. دانشمندانی از جمله
همگام با پیشرفت سایر علوم ؛ روش علمی ، بنیانهای علم پزشکی را دگرگون نمود.
پالایش مداوم دانسته‌ها و اطلاعات به همراه اکتشافات متعدد در رشته‌های علوم پایه پزشکی ، به علم نوین پزشکی منجر گردیده است.
این علم اگرچه پایه‌های خود را از دانسته‌های گذشته برگرفته و هنوز نیز از علوم سنتی بعنوان منبع استفاده می‌کند ولی روش آن مبتنی بر استانداردهای سخت علمی است.
در حال حاضر به دلیل گسترده شدن دانش پزشکی علاوه بر پزشکی عمومی ، علم پزشکی به رشته‌های تخصصی و فوق تخصصی فراوان تقسیم گردیده همچنین ارتباط نزدیک و تنگاتنگی با رشته‌هایی مانند داروسازی ، فیزیوتراپی ، علوم آزمایشگاهی و پیراپزشکی دارد.
پزشکی در ایران به دوران باستان باز می‌گردد.
با دانشگاه‌هایی مانند جندی شاپور ؛ پزشکی در ایران گسترش یافت. پس از اسلام نیز این روند ادامه یافت.
از پزشکان بزرگ ایرانی می‌توان به بزرگمهر طبیب (بوذرجمهر) و بعدها در دورهٔ اسلامی می‌توان به ابن سینا ، زکریای رازی و علی ابن سهل طبری اشاره کرد.
اولین مرکز نوین آموزش پزشکی در سال 1230 به عنوان بخشی از مدرسه دارالفنون بازگشایی شد.
دانشکده پزشکی در سال 1313 تأسیس گردید و بعد از انقلاب به همراه کلیه بخشهای وابسته به عنوان دانشگاه علوم پزشکی تهران از وزارت آموزش عالی جدا شده و تحت نظارت وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی قرار گرفت.
بخش پزشکی تعاونی تحقیقاتی مهندسی مدیتک، توانسته است با بهره گیری از ایده‌های خلاقانه و استفاده از علوم روز و ترکیب آنها با علوم اسلامی و سنتی، روش‌هایی غیرتهاجمی جهت درمان ایجاد نماید.
